rozdział 11 cz.3

        Chłopaki pożegnali się ze mną w dość typowy sposób. Każdy mnie przytulił, dał buziaka w policzek... no może nie każdy bo Styles mnie tylko przytulił, ale to i tak coś, liczyłam tylko na zwykłe"cześć". Stwierdził także, że znajomość miedzy nami nie zaczęła się dobrze i pasowałoby to naprawić. Wyjął telefon z mojej kieszonki, wycisnął 9 cyferek, zapisał "Harry" i pokazał mi z wielkim bananem na twarzy. Zdziwiło mnie lekko jego zachowanie i wybiło z pantałyku. Oczywiście wyjął swój telefon i ja musiałam wbić te dziewięć cyferek do tej machiny.
          Dziś, jak dziś. Wstałam rano z łóżka w moim nowym pokoju. Nasze nowe mieszkanie, które pierwszy raz ujrzałam wczoraj nie było luksusowe, a jak dla mnie w sam raz, małe, a przytulne. Na coś takiego liczyłam. Pokój mój miał fioletowe ściany, biurko z laptopem, mały regalik, komodę i łóżko.

Mały regalik, w którym normalna dziewczyna by się nie zmieściła, a mi zostało multum wolnego miejsca. Co się dziwić skoro cały nasz dorobek życia spalił się w kilka minut. Rozpakować nawet nie zdążyłam się wczoraj, a dziś? Dziś nie chce wstawać mi się z łóżka. Rodzice w pracy, bo co jak co, ale teraz pieniądze na samym stracie są nam potrzebne. Ubrana w klik wyszłam do szkoły. Wiem,że chodzenie tam jest już mało potrzebne, bo za niedługo wakacje, ale w domu też nie mam co robić, tak chociaż może spotkam Amy, a jeżeli nie to się trochę ponudzę, najwyżej. Z nowego miejsca zamieszkania do szkoły miałam kilka korków, no może kilkadziesiąt, mniejsza o to doszłam bardzo szybko.

          Lekcje mijały w żółwim tempie, a ja miałam ochotę wyjść z tej szkoły i już nie wracać.Czwartej lekcji koniec, a Amy nie widać, za to widać kogoś innego.

- Harry, a ty co tutaj robisz? - zapytałam zdyszanego Stylesa.

- porywam cię - złapał mnie za nadgarstek i zaczął ciągnąć w swoją stronę.

- łoł! Stop, moment, chwila! Co to ma znaczyć?

- nie gadaj...i tak pewnie chciałaś zwiać, ale nie miałaś pretekstu.

- wcale, że nie - lekko się zawahałam - no chciałam, ale to nie zmienia faktu, że nie wiem, co ty wyrabiasz!

- zabieram cię w pewne miejsce, zaufaj mi.

- nie wiem, czy powinnam.

- spróbuj - wyszczerzył się - to jak?

- wygrałeś! Niech ci będzie, ale chcę do domu wrócić cała!

- tego obiecać ci nie mogę! - zaśmiał się i dalej zaczął mnie ciągnąć.

          Wsiedliśmy do czarnego samochodu. Po upływie dość sporego czasu znaleźliśmy się pod moim domem. Nie wiadomo dlaczego pojechaliśmy okrężną drogą.

- co mu robimy u mnie? - zapytałam w wielkim szoku, tego się nie spodziewałam.

- nie marudź! - pociągnął mnie za rękę w stronę drzwi - otwórz - dodał. Wyjęłam klucze i tak też zrobiłam.

- teraz prowadź do siebie - lekko wywinął oczami więc nie miałam innego wyjścia. Zaprosiłam go do swego małego, za to bardzo przytulnego pokoiku.

- to tutaj - powiedziałam dość pewnie.

- tak...o widzę, że walizka jeszcze nie rozpakowana więc jest dobrze. Pakuj się! - wyszczerzył się.

- że co? - wrzasnęłam - nie wiem, co tu jest grane, ale nie podoba mi się to!

- okej, okej. Już tłumaczę.

- czekam.

- zabieramy cię z chłopakami w wielką podróż - wrzasnął uradowany.

- jaką znowu wielką podróż?! Całkiem wam odbiło?!

- lecisz z nami w trasę koncertową! Nie cieszysz się? - te pytanie było słuszne, moja mina mówiła sama za siebie.

- jak mam się cieszyć, jak ty sobie ciągle robisz ze mnie jaja?

- Alex, to prawda.

- udowodnij! - byłam pewna, że to kolejny ich żart. Myliłam się. Harry bez żadnego wahania wyjął bilet lotniczy zarezerwowany na moje nazwisko i podał mi go. Trzymałam ten kawałek papieru drżącą ręką i nie dowierzałam w to, co się dzieje.

- jak ty sobie to wyobrażasz?

- normalnie, będzie super!

- a szkoła, a rodzice? nie jadę!

- no tak zapomniałem. Rodziców twoich nie było łatwo przekonać, ale się udało. Stwierdzili, że oni w wakacje muszą pracować i nie będzie ich wiecznie w domu, a tak to chociaż ktoś tobą się zaopiekuje.

- a szkoła?

- za tydzień i tak koniec. Zwolnienie od lekarza jest, a świadectwo odbiorą ci rodzice.

- jakoś tego nie widzę - westchnęłam i opadłam na łóżko.

- zobacz, to jest coś. Nie chcesz zwiedzić świata? Czegoś przeżyć? 

- może i chcę, ale to niczego nie zmienia.

- masz taką okazję, skorzystaj z niej, śpiesz się, lot za 3 godziny!

          Decyzja nie była łatwa, po jeszcze półgodzinnych namowach Stylesa uległam. W końcu i tak nie będę miała co tutaj robić, nuda mi nie służy. Do walizki szybko zgarnęłam moje rzeczy, do torebki spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i zaczęłam żegnać się na całe wakacje z moim maleńkim domkiem.

_________________________________________________________

ten rozdział napisała FEFA!

prosimy, aby ten rozdział skomentował KAŻDY, kto czyta! Buziaki:)