rozdział14

          Właśnie zaczął się kolejny dzień trasy koncertowej. Krótki, poranny prysznic to już u mnie normalność. Makijaż i jestem gotowa. Na zegarze właśnie wybiła pora na śniadanie - jak dobrze. Chwyciłam za klamkę i żwawym ruchem wyszłam na hotelowy korytarz. Tym razem wybrałam schody, windy przynoszą zbyt dużo złych wrażeń. 
- o Alex, cześć! - krzyknęli równo Niall z Harry, czego Horan szybko pożałował, bo został zmierzwiony surowym wzorkiem Natalie. Zawstydzona ich zachowaniem usiadłam do stolika obok.
- można? zapytał Niall, siadając naprzeciwko mnie. 
- a co na to twoja dziewczyna? - pytająco uniosłam brew do góry.
- nie wiem, nie obchodzi mnie to - nie powiem, oczy wyszły mi z orbit.

- coś się stało?
- musi zrozumieć, że nie jest najważniejsza. Mam też przyjaciół.
- kochanie, nie usiądziesz ze mną? - przerwała nam Natalie.
- nie tym razem.
- a-aa-ale - jęknęła i szybkim krokiem wyszła z sali. 
- no, no Hornaku..nie poznaję cię.
- to ja, wciąż ten sam - wyszczerzył się.
- nie wątpie - uśmiechy nam nie schodziły z twarzy.
- a kiedyś wątpiłaś?
- nie drążmy tego tematu, lepiej powiedz co dziś robimy.
- dziś zakupy, Zayn się uparł. Wybacz.
- a ty co robisz?
- ja? Ja idę z wami.
- a Natalie?
- ona? idzie do koleżanki. szkoda gadać.
- ruszajmy - Liam poklepał Horana po ramieniu, a ten szybko wstał i zostawiając mnie, ruszył za przyjacielem. 
         Chłopcy ruszyli, a mnie czekał nudny dzień w hotelu. W holu skręciłam w stronę schodów. Mój kierunek zaniepokoił resztę więc Zayn ruszył w pogoni za mną.
- ej, ej. Młoda! Gdzie ty lecisz? Nie myślisz chyba, ze zostawimy cię w hotelu! Idziesz z nami!
- nie chcę przeszkadzać.
- nie ma Natalie. Uwierz, że taka szansa się więcej nie powtórzy - szepnął mi na ucho, tak, żeby czasem Niall nie usłyszał.
- przekonałeś mnie! - wyszczerzyłam się.
- przecież mówiłem, że idę z wami, czyli też z tobą głuptasie - blondyn pacnął mnie w czoło.
         Ulice tego dnia wypełniały tysiące ludzi. Mijaliśmy kolejne sklepy, które Malik oczywiście musiał "zaliczyć". W jednym z nich nawet sobie coś wybrał, Horan ciągle rozglądał się za jedzeniem, a Harry z Lou oglądali dziewczyny, jedynie Liam miał zdrowy rozsądek i szedł spokojnie obok mnie, milcząc. Moją uwagę za to przykuł happening. Grupa młodych, utalentowanych chłopaków najzwyczajniej w świecie na chodniku chciała pokazać światu swój talent - taniec. W rytm muzyki zgrabnie poruszali nogami, rękami i biodrami. Moim szczęściem albo jego brakiem o mały włos przez jakąś panią przy kości (żeby nie powiedzieć: jakąś spasioną panią)nie wylądowałabym na "scenie". Jeden z tancerzy korzystając z  okazji złapał mnie i nie czekając ani chwili wciągnął na scenę. Zaczął tańczyć obok mnie, tym samym zachęcając mnie do robienia tego samego. Ja zszokowana całym tym zajściem stałam jak wryta i nie wiedziałam czy się śmiać, czy płakać, a może zapaść pod ziemię? Nie zastanawiając się długo zaczęłam powtarzać kroki wysokiego (i przystojnego!!) bruneta. Na początku wychodziło mi to ślamazarnie, ale z każdą sekundą coraz bardziej wczuwałam się choreografię, gdy muzyka ucichła dostaliśmy owacje na stojąco,  a ja potulnie jak baranek wróciłam do chłopaków. Patrzyli się na mnie jak ciele w malowane wrota.
- możemy iść? - jęknęłam. 
- iść?! Dziewczyno! Jesteś genialna - znalazłam się w ramionach Hazzy.
- stary, ja chciałem zrobić to pierwszy - Horan odepchnął ode mnie Stylesa, tym samym szokując tym wszystkich (mnie również).
- musisz coś z tym zrobić! - wtrącił się Zayn.
- przestań - warknęłam.
- przestać? ja mam przestać? Chyba oszlałaś!

kilka godzin później

         Uhahani weszliśmy do hotelu, jednak nasze dobre humory prysnęły, gdy tylko zobaczyliśmy Natalie. 

- kochanie! Gdzie byłeś? Tak się martwiłam - brunetka podbiegła do Horana i zaczęła gładzić jego twarz, a ten szybko strącił jej rękę ze swojego policzka (szok numer dwa!)

- żałuj, że nie widziałaś Alex w akcji - rzucił roześmiany w jej kierunku i łapiąc mnie za rękę, zaciągnął do hotelowego baru.